لازم نیست محدود باشیم, با چشمان باز طراحی کنیم...
پیوند نزدیک معماری و فلسفه در کارهای بزرگان معماری برای ما دانشجویان و تازه کاران توهمی به وجود آورده که حتماً باید از یک فلسفه خاص توی کارمون استفاده کنیم و جهان بینی خاص و شاخصی رو به وسیله کارمون نشون بدیم...
کسانی مثل آیزنمن که با فلسفه ساختار شکنی و دریدایی به دنیا نگاه میکرد...
مثل نوربرگ شولتز که با فلسفه پدیدار شناسانه و هایدیگری به شهر سازی نگاه میکرد و نظریه می داد...
یا دوباره مثل آیزنمن که دیدش رو به دنیا عوض کرد و با فلسفه ریزوم یا دلوزی به دنیا نگاه کرد....
نگاه به دنیای پیرامون و اعتقادات از زمان خیلی قدیم با مردم و معماری در ارتباط متقابل بود. معماری واقعیتی از ذهنیات و عینیات مردم هر زمان در کالبدی برای مصرف خاص اونها بود. این که گفتم مصرف خاص منظورم مصرفی که به اون بها میدادند...
مثلاً در زمان امپراطوری روم (که دنیای غرب به اون زمان همیشه افتخار میکنه) بیشتر به عرصه های عمومی مثل ورزشگاه و سالن های نمایش (قبل از رسمیت بخشیدن به مسیحیت در روم) و به کلیسا (بعد از مسیحیت) پرداخته میشد و به قول بعضی تاریخ نگارها (جیمز موریس در کتاب تاریخ شکل شهر) به معماری خانه ها خیلی خیلی کم توجه می شد...
ومعماری ایران که خودتون حتماً بیشتر در جریان هستید که از چه مفاهیمی بهره برده (البته اگه در این زمینه کمتر اطلاع دارید حتماً حتماً کتاب حس وحدت اثر جاودانه نادر اردلان و لاله بختیار رو بخونید تا بدونید ما چیا داریمو نمیدونیم)
ولی حالا سوال اینه که حتماً باید از یک ایسم و سبک یا جهان بینی خاص پیروی کرد؟
نظرمن اینه که باید همونطوری که دنیا رو میبینید به صورت کالبد در بیارید و هیچ وقت سعی نکنید خودتون رو به ایسم و سبک خاصی محدود کنید...
کاری که قبل از من و تو رایت و آندو کردن تمام فلسفه ها ، اسم ها و جهان بینی های خاص رو کنار گذاشتند، و با دید خودشون به طبیعت و پیرامون طراحی کردند و فکر نمیکنم کسی به خودش جرات انتقاد از اونا رو بده....
حرف آخرم اینه که برای یک طراحی خوب جدید و آوانگارد باید چشممون رو به محدودیت های همه سبک ها و فلسفه ها ببندیم و اونجوری که نیازها و جهان اطرافمون رو میبینیم طراحی کنیم....
وباز هم معماری ...